Βέρντι - Ένα Καναρίνι της όπερας

Καναρίνι Serinus

Ο Πίτι, ο Ρόκυ, η Τζίλντα, ο Nέρων ήταν τα ζώα των αδελφών μου που πέθαναν... τρεις γάτες κι ένας σκύλος, ο Νέρων - φοβερό λυκόσκυλο. Τον είχαν χρόνια, από μικρό αλλά έπαθαν τα πόδια του πρώτα - δεν μπορούσε να περπατήσει σερνόταν κάπως και μετά από λίγο έπαθε κι άλλες επιπλοκές και πέθανε. Τώρα είναι κοντά στις γάτες - τη Τζίλντα και τον Πίτι. Ο Ρόκυ έπαθε κάτι στο μάτι του σαν κριθαράκι μετά χειροτέρεψε και σε λίγο πάει κι αυτός.

Ο Βέρντι ήταν το καναρίνι που είχα. Τον είχα βγάλει έτσι από τον συνθέτη της όπερας Τζιουζέπε Βέρντι - τόσο μοναδικά κελαηδούσε. Σκούρο φτέρωμα, κελάηδημα καταπληκτικό. Όποτε τον άκουγε η Ξένια έλεγε
—"Τι φωνή καταπληκτική αυτό το πουλάκι! Να το προσέχεις πολύ".
Όλοι όσοι ερχόντουσαν στο σπίτι ρώταγαν αμέσως
—"Τι κάνει ο Βέρντι" και πλησίαζαν στο κλουβί του να τoν δουν, φωνάζοντας το όνομα του —Βέρντι, Βέρντι! φώναζε και η Νενίτα μόλις έμπαινε στο σπίτι πλησιάζοντας στο κλουβί του που ήταν συνήθως σε μια γωνιά του σαλονιού - κοντά στη μπαλκονόπορτα.

Ήταν ένα πολύ όμορφο και ζωηρό καναρίνι. Όμως δεν τον πολυπρόσεχα... κάποιες φορές δεν ευκαιρούσα να του αλλάξω την άμμο - είχε και δυσκολία ν' ανοίξεις τη βάση του κλουβιού, να στρώσεις καινούργιο φύλλο χαρτιού - χοντρό από περιοδικό, να το διπλώσεις στις ακριβείς διαστάσεις... Κάποτε σταμάτησε να κελαηδάει, έβγαζε μόνο κάτι μικρές συγχορδίες, αργότερα, μόνο όταν πλησίαζες κοντά του έβγαζε κάτι νότες σαν ξεκομμένους ήχους. Μετά σταματούσε και σε κοίταζε με τις ώρες λυπημένο, ούτε έκανε κούνια, ούτε πηδούσε στα κλαδάκια του κλουβιού. Είχε χάσει τη φωνή του, που γι' αυτό ήταν η ίδια του η ζωή.
—Βέρντι, Βέρντι τι κάνεις; φώναζα με στενοχώρια, αλλά αυτό παρέμενε ακίνητο για ώρα στο κλαδί του και σιωπηλό!

Το πολύ να άλλαζε λίγο τη θέση του. Πάει η ζωηράδα και η ελαφράδα του μαζί με τη φωνή του...
Στο τέλος δεν σηκωνόταν απ' τη βάση του κλουβιού του, έμενε ακίνητος, στηριγμένος στα μικρά του πόδια σε μια άκρη. Λίγο πριν φύγει δεν στηριζόταν καθόλου αλλά έμενε - με σκυφτό το κεφάλι του - σαν μια μπάλα στην άμμο. Ένα βράδυ αυτή η μικρή ζωή έσβησε - παρ' όλα τα φάρμακα, τα τρεχάματα στο πετ-σίτι, στο γιατρό, τα παρακάλια να γίνει καλά.

Έζησε πάντως κάπου δώδεκα χρόνια.. κελαηδώντας από το ξεκίνημα της μέρας και πηδώντας από κλαδί σε κλαδί, ψηλά -από την κούνια που του άρεσε το πιο πολύ να κάθεται, στη ταίστρα του -όπου ήταν οι σπόροι, αεικίνητα, χαρούμενα ως το βράδυ.
Κάποιες φορές πήγα σ' ένα πετ-σίτι να δω άλλα καναρίνια. Είχαν ακριβώς το ίδιο γένος (μου είχαν πει πως ήταν καναρινο-φλωρο), όμοια χρώματα, αλλά ποτέ δεν αποφάσισα να πάρω καινούργιο. Ο Βέρντι έμελλε να ήταν, το μοναδικό καναρίνι που γνώρισα ποτέ.

Τώρα το κλουβί του δεν υπάρχει πια - μόνο τα στολίδια του, κατεβασμένα κάτω στην αποθήκη σε μια σακούλα (τα κλαδιά, η ποτίστρα, η κούνια, οι ταίστρες, το καθρεφτάκι, η πλεξίδα, οι μπίλιες, η σκαλίτσα, το μπανάκι) - περιμένουν ίσως ένα καινούργιο χρήστη. Έχουν περάσει κάποια χρόνια που δεν υπάρχει πια - βρίσκεται κάτω από ένα δένδρο στο σπίτι μου ή μάλλον βρισκόταν - το δένδρο πάντως είναι εκεί -μια ωραία λεύκα που έχει ψηλώσει πια για τα καλά.

Μπήκε και ο 2ος χρόνος που έφυγε ο Βέρντι. Στη θέση του κάτω τώρα υπάρχει ένα καινούργιο δένδρο. Κάθε φορά που περνάω απ' το γκαράζ βλέπω το λυγερό αυτό δένδρο και τον θυμάμαι... Τι όμορφο κελάηδημα, τι ωραίο πουλάκι έλεγε η μαμά... "Να το προσέχεις και να το φροντίζεις".

Μόλις έμπαινε στο σαλόνι πήγαινε κοντά στο κλουβί του αν ήταν στο σαλόνι - αλλιώς πήγαινε εκεί που ήταν είτε στο γραφείο είτε στο πρώτο δωμάτιο. Βέρντι, Βέρντι του φώναζε κι αυτό όλο και κουνιόταν πέρα δώθε χαρούμενο στην κούνια του.

Προέλευση Εικόνας - Καναρίνι Βικπαίδεια