Το έγκλημα είναι ένα πολύ άσχημο λαχείο
Έρωτας Φονιάς
Το έγκλημα είναι ένα πολύ άσχημο λαχείο με δύο αποδέκτες
Για να γίνει ένα έγκλημα χρειάζονται δύο: ο φονιάς και το θύμα του. Είναι η πιο ακραία μορφή παραφροσύνης σε διαπροσωπικό επίπεδο, που σπάνια έχει ένα λογικό κίνητρο, που μπορεί να οδηγήσει το θύμα στη δικαίωση π.χ. νόμιμη άμυνα. Όχι για τον ίδιον - γιατί πάντα θα τον κυνηγάνε οι τύψεις του για το θύμα, αλλά για την κοινωνία όταν πληρεί κάποιους κανόνες δικαιοσύνης που ωστόσο, κατά τη θρησκεία, μόνο ο Θεός μπορεί να αποδώσει.
Όλοι νομίζουμε πως αυτά είναι πολύ μακριά από μας, όμως οι εμπλεκόμενοι σε ένα φόνο είναι άνθρωποι κάπου ζουν, κάποιοι τους χαιρετάνε, κάποιους συναναστρέφονται. Από αυτόν τον περίγυρο διαλέγουν το θύμα τους είτε είναι ένα άτομο μακρινό είτε κάποιο άλλο που μπορεί και να ζει μαζί του.
Αυτόν τον ζοφερό κόσμο θέλησε η γνωστή δημοσιογράφος Αγγελική Νικολούλη να ζωντανέψει σε ένα βιβλίο: ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που για τον έναν ή άλλο λόγο ενεπλάκησαν σε σχέσεις που κατάληξη είχαν ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Το φριχτό DNA του δολοφόνου βρήκε διέξοδο στο ανυποψίαστο θύμα του. Όσο και να έφταιγε το θύμα καθώς προκάλεσε το δηλητηριώδες έντστικτο του δολοφόνου με τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αυτή η αποτρόπαιη πράξη: να αφαιρέσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου συχνά με ανατριχιαστικό τρόπο.
Όμως αυτά συμβαίνουν και δυστυχώς θα συμβαίνουν. Φόνοι, πόλεμοι, έγκλημα σε κάθε του μορφή είναι μια εκδήλωση ενός κόσμου που τρώει ο ίδιος τις σάρκες του. Ένα ζώο αιμοδιψές γίνεται η ζωή αντί να είναι ένα ειρηνικό ποίμνιο που απολαμβάνει αμέριμνο τα αγαθά της Πλάσης στο ευωδιαστό λιβάδι του Καλού.
Το βιβλίο περιγράφει αληθινές ιστορίες που έγιναν —εξιχνιάσθηκαν ή όχι. Ένα ταξίδι στα γλυστερά υπόγεια ρεύματα της πόλης, του αραιοκατοικημένου χωριού, της πολύβουης κωμόπολης. Φιγούρες με ανθρώπινη μορφή που κάποια στιγμή την έχασαν, αφήνοντας πίσω συντρίμμια εικόνων, μορφών, τοποθεσιών. Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, χέρια που γίναν θηλιά που δίνει το τέλος σε ένα άλλο ανθρώπινο ον. Ούτε ο Θεός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο σκοτεινό ένστικτο που μεταβάλει το χέρι που πλάστηκε "κατ' εικόνα και ομοίωση", σε όπλο εξόντωσης.
Σπάνια ο δολοφόνος αθωώνεται: ένα τέτοιο παράδειγμα από τη λογοτεχνία, ο Ρασκόλνικοφ στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι, δεν αρκεί για να δικαιώσει την τρελή ορμή που οπλίζει το χέρι. Ένα μόνο μένει: να σκεφτείς: το έντρομο βλέμμα και την απόγνωση του θύματος που γνωρίζει πως όλα τέλειωσαν, παρατηρώντας το φριχτό τέλος του να 'ρχεται, στα μάτια του αδυσώπητου δολοφόνου.
Για να γίνει ένα έγκλημα χρειάζονται δύο: ο φονιάς και το θύμα του. Είναι η πιο ακραία μορφή παραφροσύνης σε διαπροσωπικό επίπεδο, που σπάνια έχει ένα λογικό κίνητρο, που μπορεί να οδηγήσει το θύμα στη δικαίωση π.χ. νόμιμη άμυνα. Όχι για τον ίδιον - γιατί πάντα θα τον κυνηγάνε οι τύψεις του για το θύμα, αλλά για την κοινωνία όταν πληρεί κάποιους κανόνες δικαιοσύνης που ωστόσο, κατά τη θρησκεία, μόνο ο Θεός μπορεί να αποδώσει.
Όλοι νομίζουμε πως αυτά είναι πολύ μακριά από μας, όμως οι εμπλεκόμενοι σε ένα φόνο είναι άνθρωποι κάπου ζουν, κάποιοι τους χαιρετάνε, κάποιους συναναστρέφονται. Από αυτόν τον περίγυρο διαλέγουν το θύμα τους είτε είναι ένα άτομο μακρινό είτε κάποιο άλλο που μπορεί και να ζει μαζί του.
Αυτόν τον ζοφερό κόσμο θέλησε η γνωστή δημοσιογράφος Αγγελική Νικολούλη να ζωντανέψει σε ένα βιβλίο: ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που για τον έναν ή άλλο λόγο ενεπλάκησαν σε σχέσεις που κατάληξη είχαν ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Το φριχτό DNA του δολοφόνου βρήκε διέξοδο στο ανυποψίαστο θύμα του. Όσο και να έφταιγε το θύμα καθώς προκάλεσε το δηλητηριώδες έντστικτο του δολοφόνου με τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αυτή η αποτρόπαιη πράξη: να αφαιρέσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου συχνά με ανατριχιαστικό τρόπο.
Όμως αυτά συμβαίνουν και δυστυχώς θα συμβαίνουν. Φόνοι, πόλεμοι, έγκλημα σε κάθε του μορφή είναι μια εκδήλωση ενός κόσμου που τρώει ο ίδιος τις σάρκες του. Ένα ζώο αιμοδιψές γίνεται η ζωή αντί να είναι ένα ειρηνικό ποίμνιο που απολαμβάνει αμέριμνο τα αγαθά της Πλάσης στο ευωδιαστό λιβάδι του Καλού.
Το βιβλίο περιγράφει αληθινές ιστορίες που έγιναν —εξιχνιάσθηκαν ή όχι. Ένα ταξίδι στα γλυστερά υπόγεια ρεύματα της πόλης, του αραιοκατοικημένου χωριού, της πολύβουης κωμόπολης. Φιγούρες με ανθρώπινη μορφή που κάποια στιγμή την έχασαν, αφήνοντας πίσω συντρίμμια εικόνων, μορφών, τοποθεσιών. Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, χέρια που γίναν θηλιά που δίνει το τέλος σε ένα άλλο ανθρώπινο ον. Ούτε ο Θεός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο σκοτεινό ένστικτο που μεταβάλει το χέρι που πλάστηκε "κατ' εικόνα και ομοίωση", σε όπλο εξόντωσης.
Σπάνια ο δολοφόνος αθωώνεται: ένα τέτοιο παράδειγμα από τη λογοτεχνία, ο Ρασκόλνικοφ στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι, δεν αρκεί για να δικαιώσει την τρελή ορμή που οπλίζει το χέρι. Ένα μόνο μένει: να σκεφτείς: το έντρομο βλέμμα και την απόγνωση του θύματος που γνωρίζει πως όλα τέλειωσαν, παρατηρώντας το φριχτό τέλος του να 'ρχεται, στα μάτια του αδυσώπητου δολοφόνου.
